تغییر ساعت تابستانی یا صرفهجویی در زمان نور روز (DST) ـ در بیشتر کشورها با نام ساعت تابستانی نامیده میشود. به تغییر ساعت در منطقههای زمانی گفته میشود که موجب طولانیتر شدن روز در عصر و کوتاهتر شدن آن در صبح میشود. این تغییر معمولاً در ابتدای بهار هر سال انجام و در پاییز نیز به حالت عادی بازگردانده میشود. بسیاری از کشورها برای بهینهسازی مصرف انرژی، در فصل بهار و تابستان ساعت رسمی کشورشان را قدری (معمولاً یک ساعت) به جلو میکشند، تا ساعات بیشتری از روز با ساعات کاری همخوانی داشته باشد، و در ساعات کمتری از روز، نیاز به مصرف انرژی برای تأمین روشنایی وجود داشته باشد.
ایده ابتدایی این تغییر در دوران مدرن در سال ۱۸۹۵ توسط جرج ورنون هادسون مطرح شد و برای اولین بار در زمان جنگ جهانی اول به اجرا درآمد. بسیاری از کشورها در زمانهای متفاوت از این شیوه استفاده کردهاند. پس از بحران انرژی در دهه ۱۹۷۰ میلادی، ساعت تابستانی به صورت گسترده مورد استفاده قرار گرفت. و تا امروزه نیز در آمریکای شمالی و چند کشور دیگر استفاده میشود ولی در سال 2018 اروپا پس از۱۰۰سال تصمیم به لغو قانون تغییر ساعت در شروع فصل بهار گرفت.
این عمل هم مورد ستایش و هم مورد انتقاد قرار گرفتهاست. به دلیل بهرهبرداری از زمان پس از ساعات کاری، افزوده شدن طول روز پیش از عصر به سود خردهفروشها، مسابقات ورزشی و دیگر فعالیتها میباشد. اما میتواند برای برنامههای سرگرمی و دیگر برنامههای مرتبط مشکل ایجاد کند. در حالی که هدف ابتدایی تغییر ساعت تابستانی کاستن مصرف انرژی در ساعات اوج مصرف و کاهش استفاده از لامپ رشتهای بودهاست اما شیوههای گرمایش و سرمایش مدرن تا حدود زیادی متفاوت است و به همین دلیل تحقیق در مورد چگونگی تأثیر این شیوه بر مصرف انرژی اغلب محدود و متناقض است.
تغییر ساعت تابستانی امروزه با چالشهای دیگری نیز روبرو شدهاست. پیچیدهتر شدن حفظ زمان موجب اختلال در ملاقاتها، پرداخت صورتحسابها، حسابرسی، تجهیزات پزشکی و تجهیزات سنگین و همچنین الگوی خواب افراد میشود. نرمافزارها بهطور معمول میتوانند ساعت را بهطور خودکار تنظیم کنند، اما این قابلیت به خصوص در زمان تغییر ساعت تابستانی بیشتر محدود و دارای خطا است.

دلیل تغییر ساعت در نیمه اول و دوم سال