شرکت هواپیمایی ترکیش در بیستم مه سال ۱۹۳۳ با نام ‘State Airlines Administration’ تأسیس شد. هواپیماهای ایرلاین در ابتدا بسیار محدود بودند. در سال ۱۹۳۵ ایرلاین به ‘General Directorate of State Airlines’ تغییر نام یافت. بعد از جنگ جهانی شرکت هواپیمایی ترکیش از چند هواپیمای داگلاس سی ۴۷ برای پروازهای داخلی استفاده کرد. در سال ۱۹۴۷ میلادی، با برقراری پروازهای داخلی، ایرلاین شروع به برقراری پروازهای بین المللی (آنکارا-استانبول-آتن) کرد. رفته رفته به تعداد مقاصد بین المللی هواپیمایی ترکیش افزوده شد و بیروت و قاهره نیز به این لیست اضافه شدند. این در حالی بود که تا سالهای آغازین دههی ۱۹۶۰، تمرکز اصلی ایرلاین بر پروازهای داخلی بود.
در سال ۱۹۶۵ دولت ترکیه نام ایرلاین را به ‘Turkish Airlines’ تغییر داد و این شرکت هواپیمایی در همان سال به عضویت سازمان بین المللی حمل و نقل هوایی (IATA) درآمد. یک سال بعد شرکت هواپیمایی بریتیش (BOAC) شروع به پشتیابی فنی ترکیش ایرلاینز کرد و این موضوع تا ۲۰ سال بعد نیز ادامه داشت.
کم کم هواپیماهای جدید و به روز به شرکت هواپیمایی ترکیش افزوده شدند. اولین هواپیمای جتی که توسط این ایرلاین مورد استفاده قرار گرفت، یک فروند داگلاس مک دانل (McDonnell Douglas DC-9) در سال ۱۹۶۷ بود.
دههی ۱۹۸۰ برای شرکت هواپیمایی ترکیش سالهای خوبی نبودند. در آن سالها ایرلاین به پروازهای تأخیردار و خدمات ضعیف به مشتریان مشهور شد. همچنین بین سالهای ۱۹۷۴ تا ۱۹۸۳ چندین سانحهی هوایی برای هواپیماهای ترکیش ایرلاینز اتفاق افتاد. فاجعه بارترین این حوادث پرواز ۹۸۱ بود. پرواز ۹۸۱ هواپیمایی ترکیش در واقع یک پرواز سیستمی از فرودگاه یشیل کوی استانبول (فرودگاه آتاتورک) به مقصد فرودگاه هیثرو لندن (London Heathrow) با توقفی در پاریس بود. در سوم مارس سال ۱۹۷۴ هواپیمای مک دانل داگلاس که برای این پرواز استفاده میشد به دلیل نقص فنی به جنگلی به نام Ermenonville در نزدیکی پاریس اصابت کرد و تمامی ۳۴۶ نفر سرنشین آن کشته شدند.
با روی کار آمدن دولت جدید در ترکیه در سال ۱۹۸۳، لزوم ارتباط کشور با دیگر کشورهای جهان و اهمیت شرکت هواپیمایی ترکیش دو چندان شد. رفته رفته ایرلاین به هواپیماهای به روز و پیشرفته مجهز شد. ایمنی به طرز ویژه ای مورد توجه قرار گرفت و شرکت هواپیمایی ترکیش با تغییرات بسیار مثبت و اساسی روبرو گشت.
تا اواسط دههی ۱۹۸۰ تعداد هواپیماهای ایرلاین به ۳۰ فروند رسید. ترکیش ایرلاینز در آن سالها ۳ میلیون نفر مسافر را به ۱۶ مقصد داخلی و تعدادی مقصد خارجی در طول سال جابجا میکرد. ایرلاین بزرگترین منبع ارز خارجی در ترکیه بود.
در سال ۲۰۰۰ ترمینالی جدید در فرودگاه آتاتورک (که بسته شده است) ساخته شد و شرکت هواپیمایی ترکیش تلاشهای زیادی برای گشترش پروازهای خارجی اش انجام داد. این شرکت در این راه به عقد توافق نامههایی با ایرلاینهای معتبری چون شرکت هواپیمایی مالزی، شرکت هواپیمایی چک، … اقدام کرد. مسیر آنتالیا فرانکفورت در سال ۲۰۰۱ به لیست پروازهای بین المللی این شرکت افزوده شد.
در سال ۲۰۰۴ میلادی شرکت هواپیمایی ترکیش سفارشی بسیار بزرگ شامل ۳۶ فروند جت از کمپانی ایرباس و ۱۵ فروند بوئینگ را ثبت نمود. البته ترکیش ایرلاینز فقط هواپیما نخرید، بلکه بودجهی زیادی را برای تجهیزات فنی و آموزشی صرف کرد.
در همان سالها ترکیش ایرلاینز با رقبای جدیدی روبرو شد. صنعت گردشگری ترکیه با رشد بسیار زیادی همراه شد؛ عدد پیش بینی شده برای گردشگران در سال ۲۰۰۳ دوازده میلیون نفر و در سال ۲۰۰۵ بیست میلیون نفر تخمین زده شد. با اینکه شرکت هواپیمایی ترکیش در آن سالها به خوبی شناخته شده بود، اما ۹۸ درصد از سهام آن به دولت تعلق داشت. پروسهی خصوصی سازی این شرکت هواپیمایی در سال ۲۰۰۴ آغاز شد. امروزه ۴۹ درصد از سهام این شرکت متعلق به دولت و ۵۱ درصد مابقی متعلق به اشخاص است.
مایلز اند اسمایلز
مایلز اند اسمایلز (Miles&Smiles) نام طرحیست که شرکت هواپیمایی ترکیش برای مسافران دائمی اش مد نظر قرار داده است. در این طرح مسافران مایلهای به دست آمده از پروازهایی که با ترکیش ایرلاینز و تمامی اعضای شبکهی Star Alliance داشته اند را میتوانند استفاده کنند. دارندگان کارت کلاسیک پلاس طرح مایلز اند اسمایلز از تمام مزایای تعلق گرفته به دارندگان کارت نقره ای Star Alliance برخوردار خواهند بود. افرادی که کارتهای الیت و الیت پلاس این طرح را داشته باشند نیز مطابق با دارندگان کارت طلایی Star Alliance مزایایی خواهند داشت.